Beste werkgevers: zoek naar het probleem, niet naar de oplossing!
Iedereen die ook maar enigszins bezig is met HR weet: we hebben wat uitdagingen in 2022. De mentale gezondheid is bij velen al kwetsbaar, we zijn allemaal een beetje zoekende naar positiviteit en ik ken weinig mensen die de afgelopen maanden een superleuk leven hadden. Daarnaast is de enorme krapte op de arbeidsmarkt een interessant vraagstuk en soms zelfs een groot probleem.
Wat te doen het komende jaar? In ieder geval niet te actief op zoek naar oppervlakkige probleemoplossing!
De vacatureteksten vliegen je om de oren. Vooral de jongere en nieuwe generatie wordt verleid met prachtige arbeidsvoorwaarden. Het lijkt wel alsof je tegenwoordig een ping-pong-tafel, feestjes en een fitness-abonnement móét bieden. “Want dat is wat ze willen”. Nee, dit is hoe jij als werkgever kijkt naar wat jij zoekt: een energieke jongeling die lekker past in het team en houdt van hippe voorwaarden.
Maar weet jij eigenlijk wat zij zoeken? Uit onderzoeken weten we dat een gemiddelde twintiger (laten we ‘m even Joris noemen) iets heel anders zoekt. Joris wil wel ping-pongen, maar dan figuurlijk, met de leidinggevende. Op een functioneel maar emotioneel gelijkwaardig niveau. Joris wil echt wel fit worden, maar vooral mentaal is een bootcamp wenselijk. En een feestje? Samenwerken met deze twintiger is op zich al een feestje! Tenminste; zo ziet Joris het zelf. Met een blik vanuit de Ik-BV is dit hoe hij ernaar kijkt. Heel anders dan bijvoorbeeld zijn collega Els van 54 jaar, die al 30 jaar de administratie doet, en opgaat in het geheel. Zij kijkt meer vanuit de Wij-BV.
De een zet zichzelf dus meer centraal, de ander zal zichzelf eerder wegcijferen. Hierin is overigens geen goed of slecht! We zijn alleen de Ik-BV – waarin welzijn centraal staat – nog niet zo gewend.
Bovenstaande laat zien dat werkgevers twee zaken moeten aanpassen: verplaatsing in de doelgroep én bij sommige bedrijven een aanpassing in de cultuur als het gaat om gesprekken en blik op aandacht voor welzijn. Is dat laatste enorm moeilijk? Dan is dat de vraag waar je echt mee aan de slag moet. Terug naar het probleem en daarna pas werken aan de oplossing.
Ik weet dat er bedrijven zijn die anders kijken naar empathie en welzijn. Dan moet je een strategische keuze gaan maken, kijkend naar de mensen die de komende jaren bij je komen werken. Willen we veranderen, of blijven we bij onze waarden met alle risico’s van dien?
De deur staat open
Even terug naar Els van de administratie.
Voor haar wordt 2022 een goed jaar, volgens de werkgever. Ze was tevreden met het thuiswerken en de resultaten zijn goed. Dus nothing aan de hand. Ja, dat ze nu 90% terug naar kantoor moet, daar was ze wat minder enthousiast over. Ze prevelde wat over een eigen ritme. Alleen dat ritme moet natuurlijk wel een beetje te controleren zijn. Want betalen voor 36 uur moet ook wel echt 36 uur aan werk zijn, toch? Sowieso hadden ze Els nog niet eerder gehoord over “een ritme”. Ze heeft er wel iets over gezegd, maar wat precies?
Werkgever: “Wat precies? Dat zou ik zo even moeten opzoeken. Iets met meer eigen verantwoordelijkheid. Excuses dat ik het zo 1-2-3 niet weet. Het is heel druk met belangrijke zaken die er echt toe doen. We hebben hier trouwens over het algemeen weinig praters, volgens mij. Wel over dingen die je in het weekend doet en corona, maar verder doen we lekker allemaal ons ding. Het enige probleem is het verzuim. Waar dat aan ligt? Dat weet je niet altijd hè. Een hoge werkdruk horen we wel eens. Ja sorry, maar wie heeft het niet druk tegenwoordig? En soms denk ik dan: was eerder bij mij gekomen. Dan hadden we het probleem kunnen oplossen. Je moet nooit invullen waarom mensen dat niet doen. Mijn deur staat altijd open. Het is aan de mensen om de klink te pakken en ‘m open te duwen…Dat blijf ik zeggen. Ook tegen mijn mensen.”
De werkgever heeft hier een punt. Hij roept dat inderdaad dat de deur open staat. Klein detail: de werkgever vraagt zich niet af waarom mensen niet (tijdig) binnen lopen. Het doet me denken aan de oudejaarsconference van Peter Pannenkoek. In die conference staat de cabaretier stil bij Mark Rutte en diens reactie op geweld in onze samenleving. Rutte veroordeelde streng, maar op de vraag waar de uitingen vandaan kwamen had hij geen antwoord en geen idee…..
Een beetje verplaatsen in de ander is dus het thema van 2022.
Voor de politiek, in de relatie tussen werkgever en werknemer, verplaatsen in andere generaties en soms ook meer empathie binnen de familie- en vriendenkring. Lastig? Vraag je af waarom en hoe je dat kunt veranderen óf waarom je dat niet wil.
Actie
Ik eindig met iets wat me is opgevallen en mijn punt onderstreept.
Ook in juli 2020 vroeg ik al aandacht voor enkele problematieken die toen nog een ver-van-mijn-bed-show waren. De thema’s werden de maanden daarna wel iets vaker besproken, maar we weten uit cijfers en uit meningen dat er echt véél te weinig gebeurd is. De onvrede op de werkvloer is veelal toegenomen. Behalve bij bedrijven waar heel goed een dialoog is gevoerd over de betreffende thema’s. Organisaties waar ruimte is voor eigen inbreng en waar vertrouwen en eigen verantwoordelijkheid hoog in het vaandel staan doen het beter. Prima plekje voor Els…
Kom dus nu écht in actie en lukt dat niet? Waarom, that’s the echte question.
*Hier lees je deze blogs uit juli 2020, misschien levert het wat inspiratie op. https://www.akerconsultancy.nl/blogs/
